03. Maski i Maskarady

Trasa zbliża się wielkimi krokami, a ja czuję, że tuż po pierwszym koncercie chyba najzwyczajniej w świecie rzucę się z mostu.

Wszystko po prostu się wali. Wystarczy, że zamknę oczy, a wszystkie moje lęki przybierają konkretną formę, choć jednocześnie nie potrafię ich określić. Wszystko się we mnie kumuluje i mam wrażenie, że każdej chwili może wybuchnąć, pozostawiając po sobie jedynie chaos większy niż dotychczas. Granica mojej wytrzymałości została już chyba przekroczona; do tej pory byłem w stanie znieść wiele, naprawdę wiele, ale teraz to wszystko zaczyna mnie już przerastać, przygniatać mnie do dna całą swoją masą i nie pozwala mi się podnieść ani nawet zaczerpnąć powietrza, choćby na krótki moment.

Z westchnieniem obracam w dłoni mały woreczek z białym proszkiem, który znalazłem w pokoju Billa. Nie miał tam tego zbyt wiele, mimo to zwinąłem ten jeden, nie będąc nawet pewnym, co ja najlepszego wyprawiam. Nie wiem, dlaczego w ogóle wszedłem do jego pokoju, dlaczego to ze sobą wziąłem. Nie chcę przecież ćpać. Do tej pory właściwie nigdy nie czułem takiej potrzeby, ale teraz ta biel tak kusi, by jej spróbować, niemal rażąc mnie w oczy. Przerzucam foliowe opakowanie z jednej ręki do drugiej, czasem podrzucając je do góry, ale w ogóle nie odrywam od niego wzroku. Dopiero kiedy narkotyk przypadkiem opada na ziemię, ja opadam na łóżko.

Nie mam sił, by się podnieść; mam wrażenie, że całe moje ciało jest odrętwiałe, zupełnie jak mój umysł. Przez moją głowę przepływa masa niepokojących myśli i chyba zaczyna dziać się ze mną coś złego. Chciałbym gdzieś uciec. Zapomnieć o świecie, który myślałem, że znam i schować się w jakimś bezpiecznym miejscu, z dala od tego całego fałszu.

Głośny ryk mojego telefonu wyrywa mnie nagle z wewnętrznego otępienia. Chwilę potem z ociąganiem wyciągam komórkę z kieszeni obszernych spodni, by odebrać połączenie od numeru, o którego istnieniu zdaje się zapomniałem już jakiś czas temu i choć wcale nie mam ochoty na rozmowę, słowa tej osoby pomagają mi na moment odetchnąć.

- Tom…? To ja, Sabine. Moglibyśmy się spotkać…?

*

Siedzę teraz w jednej z najbardziej luksusowych kawiarni w mieście, bawiąc się łabędziem zrobionym z serwetek i czekam. Jest już parę minut po godzinie, na którą się umawialiśmy, jednak powinienem był się tego spodziewać; Sabine zawsze się spóźniała, ale choć to nie była jej jedyna wada, nigdy mi to nie przeszkadzało. Jej zalety miały nad tym przewagę; posiadała niewątpliwy talent do odwracania mojej uwagi od problemów, a skupiania jej tylko na niej samej i chwilach, które z nią spędzałem i chyba to zawsze ceniłem w niej najbardziej. Mimowolnie czuję, jak ogarnia mnie tęsknota za tymi czasami. To nie trwało długo, bo ledwie parę miesięcy, ale to wystarczyło, bym mógł wtedy przy niej choć na krótkie chwile zapomnieć o moim bliźniaku i o kłamstwie, w którym żyję. Nie miałem przecież nikogo poza nią, była moim jedynym lekarstwem; ale każdy lek kiedyś w końcu traci swoją moc.

Machinalnie rozdzieram serwetki na pół. Mój umysł przez cały czas zaprzątnięty jest tymi samymi destrukcyjnymi myślami i chyba jednak wcale nie chcę tu siedzieć. Zaczynam się dziwnie denerwować tym spotkaniem - obawiam się zapewne, że nie wyniknie z tego nic dobrego, choć właściwie nie mam pojęcia, co mogłoby się stać. Wciąż nie potrafię odpędzić od siebie myśli o moim bliźniaku i to chyba właśnie jego dotyczą moje obawy. Nie powinienem myśleć o nim cały czas. Wszystko, co robię jest zależne od niego, nawet jeśli go przy mnie nie ma; zupełnie jakbym był od niego uzależniony.

- Cześć. – Z zadumy wyrywa mnie głos, który dość dobrze znam. Podnoszę wzrok znad stosu serwetek, który przed chwilą był jeszcze starannie ułożonym zwierzęciem i posyłam ciemnowłosej dziewczynie ciepły uśmiech, kiedy ta usadawia się na krześle naprzeciw mnie, a zaraz potem spogląda na mnie ze skruchą. – Wybacz za spóźnienie, autobus mi uciekł – mówi, uśmiechając się przepraszająco. Chcę odpowiedzieć, że przecież i tak wcale tak długo nie czekałem, ale gdy za chwilę spoglądam na zegarek, dociera do mnie, że minęło już prawie pół godziny.

- Nic się nie stało. Czego się napijesz? – pytam, podsuwając jej kartę z wypisanymi najróżniejszymi nazwami kaw i herbat, samemu przeglądając drugą, choć wszystko zlewa mi się w jedno; przed oczami wciąż widzę mojego brata, cokolwiek bym nie zrobił. Jego rozszerzone źrenice nieustannie mnie prześladują nawet we snach, które jeszcze niedawno były moją jedyną ucieczką do lepszego świata.

- Chyba po prostu cappuccino.

Rozglądam się po kawiarni i ruchem dłoni przywołuję kelnera, który szybko przyjmuje od nas zamówienie. Zaraz potem znów powracam do zabawy serwetkami, tym razem drąc je na małe kawałeczki o nieregularnym kształcie. Myślami znów jestem gdzieś daleko od stolika, przy którym siedzę wraz z dziewczyną, o której istnieniu zdaję się zapomnieć.

- Tom?

- Hm? Przepraszam. Ostatnio jestem jakiś rozkojarzony – tłumaczę z niechęcią, zostawiając w końcu serwetki w spokoju. Po chwili jednak moje dłonie znów do nich wędrują, zupełnie automatycznie, jakby bez mojej wiedzy. Przed rozdarciem kolejnego kawałka papieru powstrzymuje mnie szczupła dłoń.

- Co się dzieje, Tom? Wiesz, że możesz mi powiedzieć.

Wzdycham mimowolnie.

Chcę coś odpowiedzieć, najpewniej skłamać, ale w tym samym momencie kelner stawia przed nami filiżanki z parującą cieczą, której aromat przyjemnie drażni moje nozdrza. Nagle całą moją uwagę zajmuje cappuccino, pozostawiając pytanie dziewczyny bez odpowiedzi. Słyszę, jak ta cicho wzdycha. Wciąż trzyma swoją dłoń na mojej.

Znów próbuję się odezwać, lecz tym razem to ona mi w tym przeszkadza.

- Tęskniłam za tobą. – Milczę, bo nie wiem, co mógłbym jej odpowiedzieć.- Wiem, że minęło niezbyt wiele czasu, ale zmieniłam się, Tom. I… Tak sobie ostatnio myślałam, czy…

- Sabine…

- Chciałabym móc dostać drugą szansę.

A ja chciałbym móc ci ją dać, myślę sobie. Nastaje cisza między nami. Słychać tylko brzdęk sztućców roznoszący się po całym lokalu i przytłumione urywki rozmów ludzi wokół, ale my milczymy.

Jestem pewien, że przy niej łatwiej byłoby mi znieść niektóre rzeczy, ale nie chcę jej wykorzystywać ani dawać złudnej nadziei; nie czuję już do niej nic. Jest dobrą dziewczyną, czasem wręcz beztroską – jej optymizm często mnie po prostu powalał. Ale mimo to wiem, że swoje przeżyła i w żadnym wypadku nie chcę dokładać swoich problemów na jej drobne barki. Ona na to nie zasługuje, zwłaszcza, że nie mogę już dać jej miłości.

- Sabine… - odzywam się w końcu. – Nie chcę cię oszukiwać, więc powiem szczerze - przerywam na chwilę, by spojrzeć jej w oczy. – Nie czuję już do ciebie tego, co kiedyś… Zresztą teraz… i tak nie miałbym dla ciebie czasu, niedługo ruszamy w trasę i… - Wzdycham i spuszczam wzrok, zdając sobie sprawę, że to jej raczej i tak nie pocieszy. – Nie zrozum mnie źle. Bardzo cię lubię, ale…

- Rozumiem. – Spoglądam na nią. Wygląda na lekko zawiedzioną, ale na jej twarzy wciąż widnieje ten ciepły uśmiech. – Naprawdę rozumiem, Tom. Cieszę się, że jesteś ze mną szczery i… Po prostu wiedz, że zawsze możesz na mnie liczyć mimo wszystko, ok?

- Jasne. – Odwzajemniam jej uśmiech.

*

Jest chyba południe, kiedy jedziemy do studio po nagłym telefonie managera. Nie wiem, co mogło się stać, ale jego głos nie brzmiał zbyt przyjemnie i wydawał się być czymś bardzo zdenerwowany; kazał natychmiast przyjechać nam obu, warcząc jedynie kilka nic nieznaczących słów do słuchawki telefonu. Żaden z nas nie przejął się tym jakoś specjalnie. Jost ma tendencje do wyolbrzymiania i od tych kilku lat zdążyliśmy się już do tego przyzwyczaić, zwłaszcza Bill, który jako jedyny potrafił uspokoić nieuzasadnione wybuchy naszego managera. Tym razem miało być jednak inaczej.

Twarz Davida jest nieprzenikniona, gdy wchodzimy do salonu w studio, ale kiedy podnosi na nas wzrok, wydaje mi się, że płonie. Stoi chwilę w miejscu, tupiąc nogą w nerwowym geście i mam wrażenie, że jego srogie spojrzenie skupia się tak właściwie na mnie.

Nie mylę się. Podchodzi do mnie zamaszystym krokiem i wciska mi siłą gazetę, którą zauważam dopiero teraz. Zerkając jeszcze na niego niezrozumiale, zaczynam czytać, choć wcale nie muszę tego robić; zdjęcie z restauracji na samym środku strony, na którym Sabine dotyka mojej dłoni, doskonale mówi mi, o co chodzi.

- Chcesz wszystko spieprzyć?! – wrzeszczy, a Bill wyrywa mi z ręki pismo.

- „Tom Kaulitz wrócił do swojej ex-miłości” – czyta, podnosząc na mnie chwilę potem ostre spojrzenie. Rzuca we mnie gazetą. – Co to ma znaczyć?

- Co ci w ogóle przyszło do głowy, żeby zapuszczać się w samo centrum miasta bez ochrony? – odzywa się jeszcze manager, ale mówi to tak cicho, że nie zwracam nawet na to uwagi.

- Tylko rozmawialiśmy! – bronię się. Nie wiem, czy przed Davidem, czy może bardziej przed moim bratem. - Nie wróciłem do niej. To nie moja wina, że czaili się za nami paparazzi.

Bill rzuca mi tak chłodne spojrzenie, że robi mi się słabo. Jost zaczyna krążyć nerwowo po pomieszczeniu, zapewne zastanawiając się, co powinien zrobić. Chyba mnie jako jedynego nie obchodzi to, że to zdjęcie pojawiło się w prasie. Nie robi mi to żadnej różnicy.

- Musimy to odkręcić, zanim ta suka zaważy na losach Tokio Hotel – burczy manager.

- Nie nazywaj jej tak.

- Słuchaj, Tom – mówi sucho, wreszcie stając w miejscu przede mną. Jego oczy ciskają błyskawice w moją stronę. Wolę nie patrzeć już na Billa; czuję na sobie jego wzrok, ale nie potrafię określić, czy jest na mnie wściekły. Ogarnia mnie totalny niepokój. – Wiesz, jakie są media. To wredne kanalie, które tylko żerują na tym, by na tobie zarobić. Jeśli podasz im coś jak na tacy, oni to łykną jak pelikany i dobrze o tym wiesz. Dlatego właśnie robimy to wszystko, żebyśmy to my mogli zarobić na tych szujach. Rozumiesz, o czym mówię?

Spojrzenie Josta mnie przygniata i czuję się nagle po raz kolejny cholernie bezbronny i przyciśnięty do muru. Znów czuję się winny, choć wiem, że tak naprawdę nic nie zrobiłem; po prostu na chwilę zdjąłem maskę.

- Pogadam z nią – burczę w końcu cicho.

- O, nie! – reaguje manager, kiedy tylko sięgam trzęsącą się dłonią po telefon. – Najlepiej po prostu o niej zapomnij, dobra? Dość już namieszałeś.

Zaciskam szczękę z opanowującej mnie złości, ale grzecznie przytakuję.

Bez namysłu i całkiem automatycznie podchodzę do barku i wydobywam najmocniejszy alkohol, nalewając go do literatki i wpatrując się w rdzawą ciecz, jakby miała rozwiązać wszystkie moje problemy. Denerwuję się. Nie mogę znieść, że nie mam na nic wpływu, że nie mogę decydować o swoim życiu i muszę robić to, czego mój brat i David ode mnie oczekują, a ja sam wobec siebie jestem po prostu bezsilny. Czuję się oblężony i bez jakichkolwiek szans na obronę. To wszystko staje się dla mnie coraz cięższe do udźwignięcia.

Słyszę trzask drzwi, ale wciąż nie ruszam się z miejsca; nie obchodzi mnie to. Szklaneczka drży w mojej dłoni poruszonej przez najzwyklejszą złość zrodzoną z niemocy. Mam ochotę zacisnąć na niej pięść i pozwolić, by ostre szkło wbiło się mocno w moją skórę, ale David przywraca mnie nagle do rzeczywistości. Dopiero teraz zauważam, że Billa nie ma już w pomieszczeniu.

- Tom, posłuchaj – mówi. Jego ton głosu już nie jest teraz taki ostry. – Wiem, że możesz to wszystko uważać za niesprawiedliwe, ale sława jest pełna wyrzeczeń. Jeśli chcesz coś osiągnąć, musisz czasem zrezygnować z ważnych dla ciebie rzeczy. Powinieneś sobie zdawać z tego sprawę.

Nie odpowiadam. Nie mówię mu, że Sabine nie jest dla mnie aż tak ważna, jak myśli, nie mówię, że jego słowa są tylko nic niewartym pieprzeniem. Że wcale nie chcę budować niczego na kłamstwie, że chciałbym po prostu stać się prawdziwy. Chciałbym wykrzyczeć tym wszystkim ludziom, którzy myślą, że mnie kochają: „Nie jestem tym, kim myślicie, że jestem!”. Chciałbym widzieć prawdę, gdy patrzę w lustro i widzieć ją na twarzy mojego brata. Zedrzeć maski z naszych twarzy, wyrwać nas ze szponów sławy, by już żaden z nas nie musiał dłużej brać udziału w tej maskaradzie. Ale zaraz nadchodzi brutalne przebudzenie i pozwalam się jedynie poklepać pokrzepiająco po plecach, nim David wychodzi.

*

Złość rozsadza mnie od środka.

Wszystkie negatywne uczucia, jakimi darzę mojego brata teraz zlewają się w jedno i mam po prostu jedynie ochotę wrzucić go do wrzącego kotła, jakie teraz stanowi moje wnętrze.

Od momentu, w którym Sabine zadzwoniła do mnie z płaczem, wyrzucając pod moim adresem multum nieprzyjemnych słów, siedzę w salonie naszego domu i bezczynnie czekam. Telewizor jest włączony, leci właśnie jakiś kiepski serial romantyczny. Obraz skacze, ale głos jest wyciszony; i tak nie oglądam. Raczej wpatruję się obojętnie w ekran, obserwując postacie bezdźwięcznie przesuwające mi się przed oczami jak w pantomimie. Moje mięśnie są wciąż napięte, złość nie ustępuje nawet na chwilę. Nie zastanawiam się, co zrobię, gdy tylko Bill się pojawi. Nie czułbym chyba nawet żadnych wyrzutów sumienia, gdybym zrobił mu krzywdę.

Pokój jest pogrążony w ciemności, światło daje jedynie niemy telewizor. Wpatruję się w niego automatycznie. Uderzam dłonią o skórzanie obicie fotela w nerwowym geście, wsłuchując się w mżący deszcz ocierający się o szyby; miarowy, kojący odgłos. Drugą wolną dłonią palę papierosa, co jakiś czas strzepując popiół do popielniczki leżącej na moich kolanach.

Brzdęk kluczy otwierających zamek. Do moich nozdrzy od razu dociera mocny zapach drogich perfum, ulubionych mojego bliźniaka. Nie wstaję z fotela; wiem, że Bill zaraz podejdzie do barku, jak każdego wieczora, gdy wraca do domu po ciężkim dniu.

- Jutro mam sesję – odzywa się, kiedy stoi już przy półce z alkoholami i ze stoickim spokojem nalewa sobie whisky do szklanki. – Jeśli chcesz mnie zabić, poczekaj z tym do jutra. To bardzo ważna sesja. – Upija spory łyk i krzywi się nieznacznie. – Cholera, napiłbym się szampana. Dlaczego nie ma tutaj szampana?

Światło z telewizora tylko trochę oświetla jego szczupłą sylwetkę. W takim oświetleniu wydaje się być jeszcze bardziej dostojny niż za dnia. Każdy jego ruch, mimo późnej pory, wciąż jest pełen gracji i jest przy tym tak naturalny, choć te ruchy mogą wydawać się wyćwiczone. W ogóle nie widać na jego twarzy zmęczenia, ale wyczuwam je w jego głosie, który próbuje starannie modulować.

Wpatrując się w niego przez tę chwilę prawie zapominam, dlaczego tutaj siedzę. Kiedy tylko znów sobie to uświadamiam, na nowo wzbiera we mnie złość. Zaciskam pięść.

- Chyba musimy o czymś porozmawiać – mówię, próbując zachować spokój. Nie udaje mi się to tak dobrze, jak mojemu bratu.

- Och. – Bill udaje zaskoczonego. - A więc słucham – mówi, podchodząc do mnie i siadając na oparciu fotela, na którym siedzę ja i zarzuca nogę na nogę, prężąc dumnie swoje plecy i wciąż trzymając w dłoni szklaneczkę whisky. Niezręczność sytuacji mnie przerasta i zrywam się na równe nogi, pozwalając, by zawartość popielniczki rozsypała się na podłodze i wniknęła w czysty dywan. Pewność siebie, którą zbierałem w sobie siedząc tutaj długie godziny, nagle zaczyna mnie opuszczać.

- Naprawdę sądzisz, że możesz wszystko? – Mój głos lekko drży. – Wydaje ci się, że możesz bawić się wszystkimi dookoła, żeby tańczyli, jak im zagrasz?

Powietrze staje się nagle dziwnie ciężkie i gęste, ale Bill nadal siedzi na swym miejscu nieprzejęty moimi wyrzutami. Mam nawet wrażenie, że się delikatnie uśmiecha.

- Tak bardzo cię nienawidzę… - mówię teraz już niższym o kilka tonów głosem, wręcz szeptem. Coś przygniata moją klatkę piersiową, duszą mnie moje własne słowa. – Nienawiść zawsze była mi obca, ale ty zasłużyłeś sobie na to, bym czuł ją każdą swoją częścią… Co jej powiedziałeś?

Bill w końcu rusza się ze z fotela, najpierw podchodząc powoli do barku, gdzie odkłada szklane naczynie, zaraz potem staje tuż przede mną, z takim samym wyrazem twarzy, z jakim tu przyszedł. Z jego postawy wyziera pewność siebie.

- Jesteś tylko dupkiem, Tom – mówi. Parę godzin temu Sabine wypowiadała do mnie przez telefon te same słowa. – Przecież chciałeś nim być.

- Dobrze wiesz, że nie chciałem – odpieram cicho. – Nie tak.

- Och, doprawdy? – Unosi brwi w kpiącym geście, patrząc na mnie z wyższością. Mam wrażenie, że się kurczę; choć jestem większy i silniejszy od czarnowłosego, to on ma nade mną przewagę i czuję się przy nim tak cholernie mały i słaby. - Tak się dziwnie składa, braciszku, że czytam z ciebie jak z otwartej księgi. Widzę cię takiego, jakim naprawdę jesteś. W tych swoich wielkich ciuchach, z tym zatwardziałym wyrazem twarzy, który wydaje się być do niej wręcz przyklejony. Próbujesz być dupkiem, ale jesteś na to po prostu zbyt miękki. Nie potrafiłbyś mnie nawet uderzyć. – Kręci teatralnie głową, cały czas patrząc mi prosto w oczy, jakby czekał na mój ruch. Pod naciskiem jego spojrzenia mam ochotę uciekać. Daleko, jak najdalej od niego. – O tym właśnie mówię. Przy ludziach emanujesz tą smutną pewnością siebie, tak sztuczną, że aż chce mi się rzygać. – Krzywi się. – A teraz… Jesteś taki słaby, Tom. Nie masz swojego własnego „ja”. Żyjesz pomiędzy tym, kim musisz być dla Tokio Hotel i tym, kim chciałbyś być dla mnie. Ale dla mnie nigdy nie będziesz wystarczająco dobry. Bo jesteś taki typowy…

Przymyka oczy, jak gdyby wypowiedzenie tych wszystkich słów strasznie go zmęczyło, ale wciąż nie rusza się z miejsca. Czuję chłód bijący od niego i robi mi się niedobrze. Uderzył we mnie zbyt mocno, bym był w stanie mu teraz odpowiedzieć, zrobić coś, cokolwiek; zamiast tego to on przybliża się do mnie jeszcze bardziej, opatulając swoim oddechem moją twarz. Czuję nagle jego dłoń na swoim policzku – jej dotyk jest tak delikatny i kojący, że mimo wszystko na chwilę przymykam oczy. Przez moment czuję się dziwnie lekko, ale zaraz potem mam wrażenie, że rozsypuję się na kawałki, gdy wargi mojego brata dotykają moich ust.

Nie jestem w stanie oddać pocałunku ani go od siebie odepchnąć. Świat się zatrzymał i na tę krótką chwilę, gdy nasze usta tkwią złączone ze sobą, zatrzymało się również moje serce i oddech. Chciałbym się poruszyć, zrobić cokolwiek, ale podświadomie nie chcę zburzyć wrażenia, że znajduję się na właściwym miejscu. Ogarniają mnie tysiące emocji i myśli jednocześnie i nie mogę rozpoznać, która z nich jest tą właściwą, tą, którą powinienem teraz czuć; bo przecież podniecenie, które zaczyna rozchodzić się właśnie po moim ciele powinno być odrazą, a pragnienie zbliżenia się teraz jak najbliżej do mojego brata powinno być chęcią odepchnięcia go od siebie, skarcenia za to, co właśnie robi.

Przestrzeń zawęża się wokół mnie i coś ciężkiego spada mi na żołądek, gdy Bill się ode mnie powoli odsuwa. Czuję ulgę i żal jednocześnie, wciąż nie mogę złapać oddechu i mam wrażenie, że zaczynam się dusić, jakby coś zaciskało pętlę na mojej szyi. Nie otwieram oczu.

- Zagraj teraz sobie, braciszku – słyszę jeszcze jego cichy głos. Przy każdym słowie jego usta delikatnie muskają moje drżące wargi. – Z całą pewnością zatańczysz najlepiej.